Hoi allemaal,
Soms heb ik van die momentjes dat ik er echt even doorheen zit. En nu is zo’n momentje. Alles lijkt zo hopeloos en uitzichtloos en ik ben het zo zat. Ik ben met een aantal vrienden een examenreis aan het plannen maar ik heb de hele tijd in mn achterhoofd de gedachte dat de kans groot is dat ik niet mee kan. Ook begint de kaartverkoop van een aantal festivals waar ik heen wil binnenkort en ook daarvan weet ik niet of ik kan gaan. Ik kan gewoon nooit iets plannen omdat ik niet weet hoe de toekomst er uit ziet. De paar keer dat ik dat wel gedaan heb werd ik alleen maar teleurgesteld omdat ik het op het laatste moment af moet zeggen. Ik zou gewoon zo graag iets willen hebben om aan vast te klampen. Hoe uitzichtloos het dan ook lijkt op een bepaald moment, ik weet dat ik binnenkort iets leuks op de planning heb staan. Maar helaas kan ik dat niet..
Ook had ik afgelopen week een brief van de hoogstraat (revalidatiecentrum) op de mat liggen. Ik werd gevraagd om een vragenlijst in te vullen en nadat ik die opgestuurd had werd ik uitgenodigd voor een intake. 8 januari, over precies een maand. Nog even wachten dus, maar ik had niet anders verwacht. Eerlijk gezegd vind ik het doodeng, die intake. Wat nou als ze me niet kunnen helpen en me weer wegsturen. Of misschien denken ze dat ze me wel kunnen helpen, maar loop ik veel te hard van stapel en wordt de pfeiffer alleen nog maar erger. Ik durf gewoon niet meer te hopen op het goede, omdat het tot nu toe altijd tegenviel.
En nu ga ik mijn oogjes dicht doen en lekker slapen.
Liefs,
Lisanne
Het leven met pfeiffer 